Las

[Ellie]

W ręku trzymałam wciąż sztylet.

[William]

Zamocowałem mankiet i zacząłem sprawdzać stan broni.

[Ellie]

Ocknęłam się z zamyślenia. Przyjrzałam się sztyletowi, po czym schowałam go dość  gwałtownie.

[Alex]

Wyszedłem.

[Ellie]

Spojrzałam na Alexa

[William]

Wstałem, złapałem się gałęzi, po czym zeskoczyłem bezszelestnie na ziemię.

[Ellie]

Dostrzegłam ruch. Spojrzałam na Williama

[William]

Stanąłem pod drzewem, przekrzywiając nieco głowę i wyprostowując ramiona (jak na awatarze), po czym spojrzałem w zarośla.
-Czasami się zastanawiam, Lady Belacourt, czy każąc mi czekać tak długo, chcesz przypomnieć mi o swojej wyższości.
Zza drzew wyłoniła się blada, wysoka kobieta. Miała pochyloną głowę, gęste złote loki sięgały jej ramion. Miała kapelusz z szerokim rondem i ozdobnymi woskowymi kwiatami; jej oczu nie było widać. Dopiero gdy uniosła głowę i uśmiechnęła się (wyglądało to nieco niepokojąco), można było dostrzec tęczówki koloru soczystego burgunda.

[Ellie]

Stanęłam w bezruchu, obserwując całe to spotkanie z góry.

[William]

-Czasami mam wrażenie, że zostałeś wysłany, aby mnie sprawdzić.
-Przez kogo? Boga?
-Przez Clave.

[Ellie]

Nadal obserwowałam to wszystko, trwając w bezruchu.

[William]

-Clave jest próżne, ale bez nich...
-Świat nie jest uzależniony od Neflim - przerwała mi Lady Belacourt.
-A jednak bez nich było by tylko gorzej. - skrzyżowałem ręce na piersi.
-Jako Wyklęty nie powinnieneś mieszać się w ich sprawy.
-Jestem tylko informatorem, tak jak i ty, Camilie. - powiedziałem, puszczając wzmiankę o Wyklętym mimo uszu.

[William]

-Wiesz, że Clave ci nie pomoże, jeśli pędziesz w potrzebie.
-Wiem. Dlaczego zatem ty mi pomagasz?
-Ponieważ wiem, co znaczy być samotnym na wieki. Jednakże pamiętaj, że jeśli sprawa będzie naprawdę poważna, i ja cię opuszczę.
-Przecież ty już nie żyjesz.
-Cenię sobie swoją egzystencję tak samo jak ty, Wyklęty. Było by dobrze, gdyby Neflim przestali myśleć, że ci, którzy żyją inaczej niż oni, nie żyją wcale.

[Ellie]

Słuchałam tej rozmowy. Jednak nic z niej nie rozumiałam.

[William]

Camilie Belacourt odwróciła się i bezszelestnie zniknęła wśród drzew. Nie była obrażona.
Westchnąłem, gdy była już poza moimi terenami. Ponad wszystko, co mnie w niej niepokoiło, wybijał się zapach. A raczej brak zapachu.