Lodowiec

[Ellie]

Rozglądałam się po pomieszczeniu, w końcu zawiesiłam wzrok na Williamie.

[William]

Nadal grzebałem w szafce.

[Ellie]

-Szukasz czegoś?

[William]

-Ehe. - wygrzebałem saszetkę z białym proszkiem, wysypałem nieco na dłoń i roztarłem w palcach, po czym sypnąłem na rany. Ból był tak silny, że padłem na ziemię, zwijając się, choć wiedziałem, jaki będzie skutek.

[Ellie]

Pobiegłam do niego.
-Nie przestaniesz się kaleczyć?

[William]

W końcu ból minął, ale nadal leżałem na ziemi, dysząc.
-Przeciwnie... Właśnie się wyleczyłem.

[Ellie]

Westchnęłam. Wzięłam ten biały proszek i przyjrzałam mu się.
*Koka czy co...?*-pomyślałam.

[William]

Przewróciłem oczami, bezwiędnie słysząc myśli Ellie.
-Sproszkowany korzeń hurtutu, jak już musisz wiedzieć. Dał mi kiedyś... przyjaciel... który żyje już sporo lat i zna się na leczeniu. - skrzywiłem się niezauważalnie przy słowie ''przyjaciel'', ale ciągnąłem dalej. -I, możesz mi wierzyć lub nie, nie jest dilerem. Od zawsze chciał być tylko lekarzem.

[Ellie]

-Moje myśli to moja prywatna sprawa.-mruknęłam.

[William]

-Wiesz, że nad tym nie panuję.

[Ellie]

Odstawiłam ten proszek, który i tak podejrzanie mi wyglądał na kokę.

[William]

Prychnąłem jeszcze raz. Zorientowałem się, że wciąż leżę na ziemi, więc wstałem i obejrzałem się. Nie miałem już ran, tylko cieńkie kreski blizn.

[Ellie]

-Lepiej się teraz czujesz?

[William]

-No raczej. Wreszcie mnie nic nie boli. - przeciągnąłem się.

[Ellie]

Rozejrzałam się po tym pomieszczeniu.