Lodowiec

[Emeli]

Wyszłam...

[Ellie]

Pokiwałam lekko głową. Wyszłam.

[William]

Wszedłem. Rany bolały mnie coraz bardziej. Teraz odezwała się również ta od włóczni, która zmieniła mnie w drzewo. Szybko wyjąłem nóż i zacząłem badać palcami miejsce, gdzie należało go wbić.

[Ellie]

Weszłam za nim.
-Co się stało?

[William]

-Rany... - wydyszałem, zaciskając zęby. -Stare rany... - oparłem sztylet o skórę na piersi i pchnąłem. Poczułem krótki, ostry ból. o była kropla, która przelała czarę. Wokół mnie zapadła ciemność.
________________________
Ekhem, żyję, ale straciłem przytomność ._.

[Ellie]

-Will!-złapałam go w ostatniej chwili i ostrożnie położyłam. Wyjęłam sztylet z jego piersi. Oddychał na całe szczęście. Oderwałam kawałek materiału i zaczęłam tamować krwawienie.

[William]

Ocknąłem się kilkanaście minut później. Pierwszym, co zobaczyłem po otworzeniu oczu, była Ellie. Zamrugałem gwałtownie i spojrzałem na własną pierś. Rana. Świetnie. Poszukałem wzrokiem noża. Leżał na ziemi obok Ellie, całe ostrze lśniło od mojej krwi. Jeszcze lepiej. Z jękiem zacząłem się podnosić, ale zakręciło mi się w głowie.
____________________
Będę jutro, bay.

[Ellie]

-Leż.-rozkazałam. Nóż w razie czego odsunęłam dalej. Kawałek materiału był już w cały w krwi. Oderwałam kolejny i znowu zaczęłam tamować ranę.-Można wiedzieć, co ty zrobiłeś?

[William]

-Nic mi nie jest... Chciałem to otworzyć. - wskazałem głową na ścianę. -Ale poprzednio poraził mnie prąd, a teraz zemdlałem. - prychnąłem.

[Ellie]

-Chciałeś to otworzyć i wbiłeś sobie nóż w pierś?-spytałam, unosząc brew.

[William]

-No co tak patrzysz? Tą ścianę można tylko otworzyć czymś, co jest żywe, jest z żelaza lub srebra i ma krew. - wyjaśniłem. -Nie tamuj, zaraz znowu wypłynie. Tylko się nie dotknij, chyba, że nie potrzebne ci palce. - ostrzegłem.

[Ellie]

-To musiałeś akurat w pierś? Nie mogłeś w rękę, nogę czy coś?-spytałam i odstawiłam materiał, znowu przesiąknięty.

[William]

-Wiesz, wolę mieć sprawne ręce i nogi. - przewróciłem oczami. Nadal leżąc, wyciągnąłem rękę, aby chwycić sztylet. Prawie go dosięgnąłem, dotykałem go końcami palców. Wysiliłem się jeszcze trochę i w końcu mi się udało. Wydałem z siebie triumfalny okrzyk, choć cichy, i wyturlałem się spod Ellie. Wstałem i wbiłem nóż w lodową ścianę. Ta pękła na dwie części, rozjeżdżając się. Przekroczyłem ''próg'' i zrobiłem krok naprzód. I runąłem jak długi, potykając się o przeszło tuzin sztyletów leżących na ziemi.
-Au. - mruknąłem, wstając. Hm. A myślałem, że było ich mniej. Rozejrzałem się, w poszukiwaniu... Właściwie nie wiem, czego.

[Ellie]

Patrzyłam, jak William próbuje sięgnąć sztylet. Wstałam i spojrzałam na pomieszczenie, które się ukazało. Nie zdążyłam złapać Willa. Stanęłam w progu, rozglądając się.

[William]

Zebrałem sztylety, rozsądnie kładąc miecz w prowadnicy. Kiedyś postanowiono w ten sposób zgładzić pewnego samuraja. Tron suwerena ustawiono w takiej odległości od wyjścia, że kiedy samuraj się schylił, z podgolonym łbem między drzwiami, żołnierze mieli zatrzasnąć drzwi, ale cwaniak ułożył miecz w prowadnicy i nic z tego nie wyszło.
Rozejrzałem się po pomieszczeniu, aż znalazłem małą szafkę. Otworzyłem ją i zacząłem w niej grzebać.